Ik heb 3 nieuwe olieverfschilderijen gemaakt. Een ingetogen, bijna abstract berglandschap (40x50cm) in verschillende tinten goudgeel en omber, bijna monochroom. En een vrijwel abstract, enigszins etherisch polderlandschap (40x60cm). En de derde is een klein, wat expressiever schilderijtje van verwelkte tulpen (24x30cm).
Alle drie geschilderd op canvas dat strak is verlijmd op een paneel. Op die harde ondergrond heb ik de olieverf met inktrollertjes aangebracht. Dat geeft een mooi geleidelijk kleurverloop, of juist een strakke scheidslijn, afhankelijk van hoe je ermee werkt.
Qua sfeer ligt het polderlandschap in lijn met een monoprint die ik laatst heb verkocht: het is ‘leeg’. Een vriendin zei daarover: “Op tweederde van het vlak is ‘niks’ te zien, maar dat maakt het juist spannend.” En ze kocht het ook nog!
Echt leuk, want dat nam mijn onzekerheid een beetje weg over dit soort werk. Soms wil ik graag die leegte opzoeken, want daarmee druk ik een behoefte aan vrijheid uit. Ondertussen ben ik bang dat ik in de ogen van de kijker te weinig heb gedaan. Maar nu voel ik me aangemoedigd om in deze richting verder te zoeken. Niet alleen op de iPad, maar ook met olieverf op doek.
Voor de verandering heb ik deze drie nieuwe schilderijen alvast ingelijst. Ik heb er baklijsten omheen gezet, want dat wilde ik eens proberen. Een baklijst is een houten frame met een diepe rand, waarin het kunstwerk wordt geplaatst, zodat het schilderij als het ware zweeft binnen de lijst.
Ik ben best tevreden met het resultaat. De tulpen en het polderlandschap zijn ‘zwevend’ ingelijst (dwz: de rand van van het schilderij raakt de lijst net niet; er zit een half centimetertje tussen). Het berglandschap zit strak in de lijst.
Hier kun je deze drie olieverfschilderijen op paneel bekijken. Of maak een afspraak om het werk in onze huiskamergalerie te komen bekijken.
Ondertussen ga ik verder op de ingeslagen weg, langs het randje van de abstractie.