De mens als inspiratiebron
Ik heb jarenlang cursussen modeltekenen gevolgd. Er is geen betere manier om te leren kijken en tekenen wat je ziet. En al doende probeer je dan ook uit te drukken wat je ervaart. Het menselijk lichaam is niet zomaar een complexe vorm; er gaat veel vanuit. Het laat kracht zien, of juist gebrek daaraan, spierspanning, of juist slapte, openheid, of juist een harnas, jeugdigheid, ouderdom, en ga zo maar door.

Klassieke academische regels
Ik leerde werken volgens klassieke academische regels. Toen dat een beetje lukte, werd ik aangespoord om daar mijn eigen draai aan te geven. Dat is - zeer kort door de bocht - ook de geschiedenis van het modeltekenen als academische discipline.

Volgens de academische traditie, die in de 16e eeuw ontstond, moet je het lichaam afbeelden aan de hand van strikte regels, met ideale vormen als richtlijn. Maar in de loop der eeuwen werd modeltekenen steeds minder puur een technische oefening. Het werd ook een startpunt voor interpretatie en expressie.

Vrijheid van regels en conventies
Die ontwikkeling naar meer vrijheid en expressie was in volle gang, toen vrouwen begin 20e eeuw ook toegang kregen tot kunstacademies. Misschien was het juist wel daarom dat ze meteen tegen grenzen aanliepen. Ze mochten bijvoorbeeld niet deelnemen aan lessen waar getekend werd naar mannelijk naakt, omdat het ‘onzedelijk’ zou zijn... terwijl mannen al jaar en dag vrouwelijk naakt tekenden op de academies.

De mannelijke kunstwereld was niet klaar voor vrouwen die zelf actief keken, zelf bepaalden wat belangrijk was, en zelf beelden maakten van het mannenlichaam. Onder de oppervlakte van het masculiene kunstbolwerk speelden destijds onbewuste angsten: wat gebeurt er als vrouwen niet alleen onderwerp zijn van kunst, maar ook maker? Als hun blik net zo vormend en bepalend wordt als die van mannen?

Het naaktmodel werd een symbolisch strijdtoneel. Die strijd is gewonnen door de vrouwen. Tegenwoordig kan iedereen die dat wil, werken naar model. En iedereen die dat wil, kan model staan.