Kunst van Etel Adnan als inspiratiebron

De eenvoud van het landschap

Toen ik een paar jaar geleden wat ronddwaalde in het Stedelijk Museum in Amsterdam, werd mijn oog getrokken naar twee kleurrijke schilderijtjes van bescheiden formaat. Het waren landschappen en abstracte werken tegelijk. Ik vond ze meteen prachtig. Niet omdat ze in het Stedelijk hingen en dús wel goed moesten zijn. Nee, ik vond ze gewoon mooi, omdat ik ze mooi vond. Het was een directe esthetische ervaring, zonder enige kennis van zaken.

Op de bordjes las ik dat de schilderijen van Etel Adnan (1925-2021) waren. Verder stond er niks bij. Nieuwsgierig geworden ging ik googelen. En ik kwam erachter dat die twee schilderijen van Etel Adnan niet zomaar twee aankopen van een eigenwijze curator waren geweest. Er was namelijk heel veel te vinden over deze kunstenaar. Haar werk bleek te hangen in musea wereldwijd. En in 2022 was er een overzichtstentoonstelling van haar werk geweest in het Van Gogh Museum. Ik vond het natuurlijk erg jammer dat ik die had gemist.

Adnan was oorspronkelijk literatuurwetenschapper en schrijver. Ze is begonnen met schilderen toen ze merkte dat ze niet alles wat ze wilde zeggen in woorden kon vatten. Dat zette me wel aan het denken. Ook omdat haar werk zo eenvoudig is. En daardoor juist zo raak. Misschien zijn woorden te complex om het allereenvoudigste te zeggen?

Met die vraag in mijn hoofd ben ik gaan spelen met vormen om mijn eigen interpretatie van het landschap te vereenvoudigen. Als je wilt weten hoe dat ging, bekijk dan het filmpje. Hieronder ook de resultaten van mijn zoektocht naar de eenvoud van het landschap.