Flard 7: Gedicht voor deze tijd

Vanmorgen heb ik een dichtbundel van Hans Lodeizen uit de kast getrokken. Ik herinner me dat ik die bundel op de middelbare school al had. Een kleine veertig jaar geleden. En ik denk dat ik deze bundel al dertig jaar niet meer had opengeslagen.

Maar vanmorgen zat er ineens een flard van een gedicht in mijn hoofd. Ik wist dat het Lodeizen was. Dus ik pakte dat boek. Het was niet eens heel stoffig. Het omslag had nog steeds dezelfde roodbruine kleur als vroeger. (Dat kan je van mijn haar niet zeggen.)

Ik zocht het gedicht op. Het was mooi. Ik vond ook een ander gedicht. Toepasselijk voor deze tijd, waarin we proberen te leven met angsten en beperkingen die we eerst niet kenden. Niet in deze vorm:

morgen ben je dood; een glimlach

zul je sturen naar deze verzen

die erop wachten zullen als op

een telegram. Laat de postbode

die met je laatste uren holt

geen onheilstijding brengen.

leef. Versplinter de spiegel

waarin je gezicht heeft gehuild.

Hans Lodeizen (1924-1950) Gedichten.